Godsdiensttraining, zwemmen en Brownsberg

Woensdag had ik de godsdienstraining en ik was erg benieuwd wat het zou gaan worden. Want ik ben namelijk niet echt godsdienstig ingesteld. We moesten om half 8 aanwezig zijn maar uiteindelijk begonnen we pas om kwart over 8. Niet dat ik voor niks gewacht hoor want ik heb allemaal leuke gesprekken gehoord van de juffen om me heen. De goddienst les ging over Jona en de walvis. Om het kort samen te vatten je moet soms ervoor zorgen dat je een momentje voor jezelf neemt. Leuk om een keer mee te maken. Na deze dag zijn we met z’n vieren gaan zwemmen bij het resort Zin. Een restaurant/bar waar een zwembad bij zit. Om hier te gaan zwemmen betaal je 15 SRD dus iets minder dan vier euro. Lekker afkoelen en relaxen. We zagen dat we ook draadloos konden internetten bij dit zwembad, alleen hadden we geen laptop bij ons, volgende dag beter. Zo gezegd zo gedaan. We zijn met de laptops naar het zwembad gegaan. Hier hebben we allemaal goed gebruik gemaakt van het internet, want thuis hebben we dat nog steeds niet.. Skypen en webcammen werkte nog niet echt bij mij, maar ik heb nog tijd zat om dit uit te zoeken.
Om 18:00 uur moesten we weer thuis zijn want we hadden een afspraak met zuster Egno. Dit is een Surinaamse non die ook onderwijzeres is geweest, als we problemen hebben of we zitten ergens mee dan kunnen we altijd bij haar terecht. Erg handig om contact te maken met deze vrouw. Toen we weg wilde gaan zei Jorieke dat ze de huissleutels niet meer in haar tas had zitten, wij gezocht bij het zwembad maar niks. Daphne en ik zijn terug gefietst via de weg hoe we waren gekomen om te kijken of de sleutel nog op straat zou liggen. Jorieke en Birgit zijn aangifte gaan doen. Thuis aangekomen had de buurvrouw gelukkig nog een reserve sleutel van het hek en de voordeur. Het is toch wat met ons en de sleutels, eerst breek ik er een af en nu verliest Jorieke de rest van alle sleutel (inclusief de reserve sleutels.) Meritha, onze buurvrouw, heeft geregeld dat er een slotenmaker kwam vrijdag en deze heeft ons slot vervangen van de voordeur, alleen moet het slot van het hek nog maar hiervoor gebruiken we een hangslot van de fiets. Donderdagavond hebben we bezoek gehad van drie studenten die we hebben leren kennen in Schoorl. Inez, Nicolet en Sharon hebben bij ons gegeten. Toen we gezellig wat aan het drinken waren werden we gebeld door Niels, hij is donderdagmiddag geland en ging meteen met ons mee stappen. Gelukkig is er nu nog een jongen bij. Vrijdag hebben we onze eerste trip geboekt naar Brownsberg. Dit is een van de hoogst begaanbare bergen van Suriname.
Vrijdagochtend moesten we ons om 06:45 uur melden bij het bekende hotel van Paramaribo, Torarica. Hier werden we opgehaald door een busje met onze tourguide en buschauffeur. De buschauffeur moesten we oom Ro noemen omdat dat zijn naam was, mooi vent. We moesten vier uur rijden naar Brownsberg, onderweg zijn we langs een van de grootste fabrieken van Suriname gekomen. Deze haalt bauxiet uit de grond. Hiervan maken ze aluminium en plastic. Maar eerst moesten we nog een oudere man en vrouw ophalen bij een resort dat Overbridge heet. Dat was echt een mooi resort, hier zou ik zo een paar nachten kunnen blijven, schitterend. Ik was nog druk bezig met foto’s maken toen ik me bedacht dat ik niemand meer hoorde (ik was een stuk het bos ingelopen) dus ik besloot terug te lopen maar tot mijn grote schrik zag ik dat de bus weg reed dus ik begon te rennen. Gelukkig stopte hij en reed ie terug. Ze waren me dus bijna vergeten, de enige jongen tijdens de tour en die vergeten ze bijna…
Na ons vertrek bij het resort moesten we nog zeker drie uur rijden. Het begon over een geasfalteerde weg maar na een tijd sloegen we rechtsaf en gingen we verder over op een onverharde zandweg met veel kuilen en gaten. Deze weg was ook de weg die je naar een aantal goudmijnen van Suriname bracht. Na een tijdje stopte we om te gaan snacken, ik dacht dat we het ergste al hadden gehad maar dat moest nog komen. We gingen nu door de jungle met allemaal slinger wegen, kuilen me een halve meter water erin, en we waren ook nog eens aan stijgen want we gingen uiteraard een berg op. Wat hebben we gelachen onderweg het voelde net alsof je in een achtbaan zat die allemaal bochten maakt. Na ongeveer een uur geslingerd te hebben waren we dan eindelijk boven. Wat een prachtige omgeving, overal grote bomen, palmbomen, lianen (die groeien van beneden naar boven) en luchtwortels (die groeien van boven naar beneden en hieraan slingerde Tarzan.)
Boven hadden we even tijd om op adem te komen want we gingen hierna onze wandeltour beginnen. We waren op 475 meter hoogte en we zouden gaan stijgen tot 508 meter hoogte. Dat was dus onze eerste horde, zorgen dat we op het hoogste punt van Brownsberg kwamen. We moesten door allemaal bospaatjes lopen en met elke meter die we stegen werd ons uitzicht steeds mooier. Bovengekomen hadden wee een schitterend uitzicht over de jungle en het Brokopondo meer. Hier even een groepsfoto gemaakt en toen zijn we weer gaan afdalen omdat we naar een waterval zouden gaan lopen.
Onderweg liet onze tourguide ons allerlei dieren zien, zoals de Aguti (de goudhaas) en de trompetvogels (maken geluid als een soort trompet, helaas niet gehoord.) Ook hebben we apen gezien en wel de brulapen. We hebben ze eerder die dag al horen brullen maar naar ons brulde ze niet. Ze brullen alleen als ze zich bedreigd voelen of als ze hun territorium moeten verdedigen. Wat is dat mooi zeg wilde apen met een jong aan de buik en dan springend van boom naar boom. Ook hebben we een slingeraap gezien alleen was deze te snel weg voor dat we een foto konden maken, helaas misschien volgende keer beter. We vervolgende onze weg die naar beneden liep. Uiteindelijk na een pittige afdaling waren we dan eindelijk bij de Irene val, een schitterende waterval die haar weg vervolgde door de jungle. De dames gingen onder de waterval staan maar ik had meer oog voor de omgeving dan voor het zwemmen. Want in zo’n omgeving kom je gewoon oren en ogen te kort om alles goed te kunnen zien. Ik ben nog even op onderzoek geweest naar dieren en vond uiteindelijk een oranje krab, leuk beestje. Nadat we weer op adem waren gekomen moesten we weer naar boven, dit was niet niks want in de jungle is het best warm. Onderweg zijn we nog een zwart - gele pijlgifkikker tegen gekomen, erg giftig en klein maar een mooi beestje om te zien. Boven gekomen hebben we onze lunch genuttigd en om kwart voor drie zijn we weer in onze bus gestapt om onze weg naar huis weer in te zetten. Maar eerst moesten we de jungle weg nog afrijden naar beneden, en dat is niet erg makkelijk als het heeft geregend. We hebben een aantal keer flink geslipt en onze bus kantelde ook wel gevaarlijk maar onze chauffeur oom Ro wist precies wat hij deed. Toch kreeg ik het best warm mag je weten. Vijf uur later waren we weer op ons vertrekpunt. We zijn met z’n allen wat gaan eten en zijn daarna het nachtleven weer ingedoken.
Een schitterend weekend wat ik zeker nog vaker ga doen.